Agresja sowiecka na Polskę poprzedzona była podpisaniem 23 sierpnia 1939 r. przez Związek Socjalistycznych Republik Sowieckich i hitlerowskie Niemcy, tak zwanego paktu o nieagresji, który sankcjonował sprawę podziału Europy Wschodniej między obydwu agresorów. Gwarancje bez pokrycia udzielone Polsce przez Wielką Brytanię upewniły zarówno Hitlera, jak Stalina, że mocarstw zachodnich nie trzeba traktować serio. W nocy z 16 na 17 września 1939 r. o godz. 3.00 w Ludowym Komisariacie Spraw Zagranicznych ZSRS wręczono polskiemu ambasadorowi Wacławowi Grzybowskiemu notę uzasadniającą konieczność wkroczenia wojsk sowieckich na terytorium Polski. Władze sowieckie uzasadniały agresję rozpadem państwa polskiego, dezintegracją władz Polskich i koniecznością obrony mniejszości narodowych zamieszkałych na terytorium Polski. Wacław Grzybowski odmówił przyjęcia dokumentu. W efekcie 17 września, natychmiast po zawarciu rozejmu z Japończykami, Armia Czerwona dołączyła do atakującego Polskę Wehrmachtu. ZSRS napadł na Polskę 17 września 1939 r., łamiąc tym samym pakt o nieagresji zawarty między Rzeczpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Sowieckich. 28 września, w dzień po kapitulacji zmiażdżonej atakami Warszawy, wbrew prawu międzynarodowemu, podpisano sowiecko-niemiecki traktat o granicach i przyjaźni, który wytyczał granicę niemiecko-sowiecką na okupowanym wojskowo terytorium Polski. ZSRS km kw., czyli ok. 51,6 proc. obszaru II Rzeczypospolitej – były to tereny zamieszkane przez ponad 13 mln mieszkańców. W wyniku zmasowanego i skoordynowanego ataku Niemiec i ZSRS, armia polska znalazła się w pułapce bez wyjścia, bez możliwości działania. Polski opór wojskowy ustał 5 października 1939 r. ( oprac. Ośrodek Rozwoju Edukacji - ORE)
Napisz komentarz
Komentarze